Op zoek naar de Verloren Stad

door Juan Carlos

Na dagen van zware regenval, het soort  regen dat steden kalmeert, evenementen worden geannuleerd en zelfs langverwachte extreme excursies naar de heuvels van Belize worden  geannuleerd, hoor ik een stem vanuit Leona Vicario. Een stem die vertelt over een verloren stad. Dit nieuws schudt mensen wakker, gaat naar onze ziel en de ontdekkingsreiziger in ons staat klaar. Rugzakken worden gepakt, mountainbikes gecontroleerd en we zijn klaar om nieuwe wegen te verkennen.

Volgens de informatie is er een pad, door het oerwoud van Quintana Roo, die leidt naar een mysterieuze plaats met een legende. Een legende die voor de meeste mensen misschien klinkt als te veel avontuur en doet denken aan een Indiana Jones film waarin een Inca tempel vol met schatten wordt ontdekt, maar die bewaakt wordt door oude geesten….. Zulke schatten zullen we op deze tocht waarschijnlijk niet tegenkomen, in ieder geval geen schat van edele metalen en geesten zullen we moeten afwachten. Maar er is wel een verloren stad. Angstvallig bewaakt door een dicht woud van oude bomen, orchideeën met doornen, bijen en muggen….Maar toen we daar eenmaal op die onontdekte plaats stonden, maakte dat allemaal niet meer uit. Omringd door de geesten  van de oorspronkelijke bewoners en te midden van verschillende tempels. Meer dan acht indrukwekkende grootte herkenbare vormen. En daar stonden wij, mogelijk aan de voet van het ceremoniële centrum. Via iets wat lijkt op een trap vernield door de krachtige wortels van grote bomen, wijs en oud, klimmen wij een van de heuvels op. Bovenop kun je uitmaken dat deze mystieke plek eens een open plein is geweest gedomineerd door piramide vormige bergen.  Onze verbeelding gaat met ons op de loop .... We gaan snel weer naar beneden en laten de ouden geesten met rust en wandelen verder rond de omtrek van het oude gebouw ..... Maar dit is niet het begin van het verhaal ...

In Leona Vicario staat Joel, een inwoner, op ons te wachten. Hij heeft ons het verhaal van de verloren stad verteld en onze verbeelding in beweging gebracht. De karavaan van auto’s met fietsen op het dak, gaat over een onverharde weg dwars door de Ruta de cenotes. En daar in de middle of no where komen we bij een restaurant, landelijke stijl met rieten dak en houten vloeren, grote tuin met fel groen gras en rustieke toiletten. Ideaal om onze auto’s neer te zetten en verder te gaan op onze mountainbikes en om bij terugkomst wat te eten en te drinken. In ieder geval dat is wat we ons voorstellen terwijl we door de grote houten toegangspoort wegfietsen….

Mechanische storingen en ongevallen markeren het ritme. Maar als een stelletje Mc Gyvers lossen we alles creatief op en kunnen we verder gaan op zoek naar de verloren stad.  We verdwijnen in het oerwoud en naarmate we verder gaan worden we op de proef gesteld door de hitte en luchtvochtigheid die hoger is dan ooit. Misschien is er een prijs te betalen om naar de beloofde "verloren stad" te gaan.

Het is maar een paar uur geleden dat dit gebied nog onder water stond. Een intense geur van oerwoud, natte aarde gemengd met zweet vult onze longen.

We fietsen door zonder te weten wat ons te wachten staat. Stap voor stap wordt het oerwoud wilder, de vegetatie dikker, de bomen groter en ouder. Grote mieren, lange lianen, klimplanten en orchideeën kruizen onze weg. De natuur op zijn best en er is geen twijfel over de ander wetten die hier gelden en wie de leiding heeft.

We komen aan bij een boerderij, eigenlijk niet meer dan een houten huisje met rieten dak. We worden ontvangen met chili, papaja, maïs, bananen, volledig natuurlijke en vrij van pesticiden en chemicaliën. De zoetste papaja’s en lekkerste  bananen die we ooit hebben geproefd.

Zodra iedereen is aangekomen, krijgen ze een allemaal een emmer koud water uit de put over zich heen en vers geplukt fruit, op deze manier wordt iedereen gereanimeerd voor wat nog komen gaat. De inspanning was enorm voor velen. Het pad was niet makkelijk maar we zijn er om de verloren stad te zien en we gaan verder met onze rugzakken vol met bananen en papajas.    

We laten onze fietsen staan, we moeten lopend verder. Via een smal pad omgeven door bomen, struiken en hun schaduwen komen we bij de ruïnes aan. Bomen spreiden hun wortels tussen de rotsen en werpen hun schaduw op het pad. Een hoge heuvel aan de ene kant van ongeveer 25m kijkt naar een andere heuvel tegenover. We klimmen omhoog over iets wat op een trap lijkt van ongeveer 20 of 30 treden. Het is moeilijk te zien. De vegetatie is zeer dicht en het licht kan er niet goed doorheen komen. Maar je voelt de kracht en het belang van deze plek. Een mystieke plek vol geschiedenis, maar verloren in de tijd. Het heeft dezelfde kenmerken als Coba (100 of 250vc)wat relatief dicht bij ligt. We vervolgen onze weg naar een ander gebouw met ervoor een enorme boom. Het lijkt alsof hij een ingang van een tempel beschermd. Tussen doornen en planten door klimmen we naar de top. Van onderen is dit gebouw net een piramide. Maar bovenop is een soort centrale binnenplaats van ongeveer 40 bij 60 meter met kleinere gebouwen of monumenten eromheen. Midden in het oerwoud staan we dan midden in een eeuwenoude Maya stad. We vertrekken weer met bewondering en respect. We kunnen nog veel meer tijd door brengen hier maar het is tijd om te vertrekken. We bedanken de mensen van de boerderij die ons zo vriendelijk hebben ontvangen en ons toegang hebben gegeven tot deze prachtige plek.

We gaan verder op onze mountainbikes over een pad met een steeds toenemende moeilijkheidsgraad. Met het gras in het midden van de fiets kun je niet zien waar je gaat en kunnen we alleen maar het beste hopen. De warmte en vochtigheid houden aan en het water begint op te raken en we beginnen de honger te voelen. We hebben nog een eind te gaan en we trappen en zweten verder terwijl  het landschap en de geur onze zintuigen vult. Met grote inspanning rijden we uiteindelijk het oerwoud uit en komen we op een breder zandpad wat ons naar een waterpomp leidt. We openen de pomp en met immense druk komt het koele water eruit. Een oases voor het lichaam en welkome afleiding voor de geest .

Elke mountainbiker wordt verwelkomd met een flinke spuit water, het gelach en de grappen doen de moeilijkheid van de tocht vergeten. De vlinders komen op het water af en vliegen tussen ons, zitten op onze fietsen en laten hun mooie kleuren bewonderen. Met het idee dat we nu weer in de buurt  zijn van de auto’s, hangen we onze rugzakken weer om en stijgen we weer op onze fietsen voor het laatste stuk van onze tocht. Over een brede zandweg, met alle kracht die we nog over hebben, onder de brandende zon leggen we de laatste kilometers af. Er lijkt even geen einde aan te komen maar dan zien we het groene gras van het restaurantje waar onze auto’s staan en drinken en eten op ons staat te wachten.

We eten, we drinken en bespreken alle bijzonderheden van deze tocht, de moeilijkheid, de hitte, de lekke banden, de kapotte ketting, de blauwe plekken en schaafwonden maar vooral de indrukwekkende Maya stad. Na een zonnige dag dreigt nu de hemel met een flinke regenbui. We pakken in en beginnen met de terugtocht naar Cancun.

Kijkend uit het autoraam gaan onze gedachten naar vandaag….we hebben gelopen tussen de ruïnes van de verloren stad….

"De toekomst behoort aan hen die geloven in de schoonheid van hun dromen"